Het is een techniek binnen de fotografie die super toffe platen oplevert, maar wel eentje die erg lastig is in de uitvoering: “planning”. Of ook wel: een bewegend onderwerp scherp in beeld met een wazige (streperige) achtergrond die beweging laat zien. Deze techniek is de volgende opdracht -als ik dat tenminste goed heb begrepen- voor de fotoclub en ging ik afgelopen zondag maar eens uitproberen.
Het is een uurtje of 9 als ik de kinderen bij mijn ouders breng, zodat zij daar even kunnen vertoeven, terwijl ik de panningtechniek ga uitvoeren op de Kaleberg in Barchem. De zondag(ochtend) is het beste moment om MTB’ers te fotograferen namelijk, zo is gebleken de afgelopen keren. Het zonnetje schijnt lekker en mooi op tijd zoek ik mijn eerste plekje op de Kaleberg op. Al snel laten de eerste MTB’ers zich zien en kan ik checken hoe het met mijn instellingen staat.
Nadeel/kenmerk van de panningtechniek is dat je een serie van een aantal foto’s maakt van -in dit geval- 1 MTB’er die langs je heen komt en dat er daar maar 1 van “lukt”. Meestal het plaatje waarbij je onderwerp midden voor je lens is. Hoog f-getal, langzame sluitertijd en een iso die zorgt dat je beeld licht genoeg, maar niet te licht is. En dan dus je onderwerp volgen met je camera, terwijl je de ontspanknop ingedrukt houdt.
De foto hierboven is eigenlijk niet geheel wat ik in de planning had. Ik zie het liefst de hele fietser scherp of op zijn minst het gezicht. Alleen in dit geval is het wiel en het opspattende zand scherp en dat maakt juist deze foto wel gaaf, vind ik dan. Fotografie blijft uiteraard een kwestie van smaak, maar ik vind het mooi. 😉
Wanneer ik een kwartiertje op mijn eerste plek sta, besluit ik toch naar mijn favoriete plekje te verplaatsen, onderaan deze afdaling. Voor de zekerheid maak ik daar ook een paar “gewone” foto’s en tussendoor een paar panningshots. Dat is echt een gevoelskwestie, om zeker te weten dat ik ook een heel stel foto’s heb die zeker gelukt zijn. Dat is bij panning altijd maar de vraag en kun je pas echt goed zien op het grote scherm. Bij gewone foto’s ben ik wat zekerder van mijn instellingen.
Ook hier zie je opspattend zand en het is eigenlijk dezelfde plek als de foto bovenaan, maar dan met hele andere instellingen. Hier juist een korte sluitertijd (1/500 minimaal) en een laag f-getal (f/2.8 of f/3.2). Het enige dat hetzelfde is, is dat de ISO de waarde is die aangepast wordt naar de vorige twee instellingen. Door het grote diafragma, komt er veel licht op de sensor en is de achtergrond wazig. De sluitertijd zorgt er echter voor dat het geen strepen worden.
Wat vind jij mooier? Panning of “gewoon”? Ik ben er niet over uit en vind het allebei eigenlijk wel wat hebben. Of de foto die ik ga afdrukken voor de fotoclub er al bij tussen zit? Dat weet ik nog niet. Misschien ga ik nog wel een keer een serie schieten voor de volgende bijeenkomst. Misschien ook niet. We gaan het zien.
Ben jij door mij op de foto gezet deze zondag? Of ken je iemand die hier waarschijnlijk die dag gefietst heeft? Check dan even https://www.oypo.nl/1DEAB6BF0AD19B40 voor alle foto’s en zegt het voort zou ik zeggen. 🙂
